ღ♥ღحرف دلღ♥ღ

زنــگــ بــزن یــا خــبــرمان را بــگــیــر...

از کــســی، از جــایــی...

ایــن نــمــی شــود کــه دیــگــر هــرگــز نــبــاشــی...

ایــن بــرای مــا زیــادی صــریــح اســتــ...

روزی باورمان نمی شد که خاطرات زیبا و خنده هایمان

درد شود...

یک درد بزرگ که حتی نتوان واژه را از پس هم نوشت...

روزی باورم نمی شد قلبی که به استحکامش قسم می خوردم 

در مقابل بغض ها و اشک هایم

درخت بیدی شود که با یک باد بلرزد

حال با شنیدن خبر فوت پدر یکی از دوستانمان ،

احساس می کنم با مرور روزهای تلخ و غم انگیزمان که هنوز ادامه دارد

نقطه سر خط شده ام!!!

خداوندا به آن ها صبر بده...تحملش سخت است ، خیلی سخت

دلم خیلی هوای خنده های یه آشنا را کرده که دیگه صورت ماهشو نمیشه دید...

یه مدته یعنی دو ماهه که

بی آن که باشد

با او زندگی کرده ایم...

تلخ تر از این آیا می شود؟

بابایی باورمون نمیشه که دو ماهه رفتی سفر...

این روزا خیلی جات خالی بوده...خیــلی

امروز برای نوه کوچکت تولد 3سالگی گرفتیم 

و تو...

مثل همیشه نبودی

ساکت با یک لبخند

و ما با قاب عکست، عکس گرفتیم

***********

به خداوندی خدا

نامردتر و پست تر از دنیـــا ندیده ام !!

آخه مگه میشه 60 روز تو را ندیده باشیم و زنده باشیم؟

خدایا بنازم صبری که بهمون دادی...

بابایی دومین ماهگرد بهشتی شدنت مبارک

بابایی

به خدا بگو یه دختر دارم خیلی بی طاقتی میکنه ولی مجبوره چهره اش همیشه آروم باشه ،

لطفا بگذار برم به خوابش...آخه دل تنگ صدا و چهره ی منه...

خواهش می کنم بابایی

به خداوند سوگند

به همان خدایی که عشق را آفرید

به عشق سوگند

به بودن تو در کنارم

به این که چه رازیست ما را در کنار هم قرار دادند و حتی

روزهای تولدمان را !!

درست 5سال پیش از میلادم

تو هم چون گل محمدی 

در ماه زیبای اردیبهشت بهشتی

چشمانت را به رو به آسمان الهی گشودی

و به برکت وجودت شادی زیبایی در دل پدر و مادرت جوانه زد...

می خواهم از محبت هایت بنویسم که واقعا در جمله نمی گنجد

و فقط می خواهم با تمام وجودم به تو بگویم که :

" تمام افتخارات من هستی و بهترین همراه و شریک زندگی "

هر چه می کنم که متنی باشد که غم را در چهره زیبایت نببینم

انگار نمی شود که از پدر ننوشت

می نویسم تا همیشه بدانی که باور دارم که جایش خالیست

و احساست و بغض گلویت را می فهمم

یادت هست که گفتم تولد هر نوزادی ، در واقع تولد پدر و مادر اوست ؟!

باید قدر دان باشیم حتی وقت هایی که نیستند چون مطمئن هستم دعای پدر و مادر از خارج مرزهای دنیا نیز همراه فرزندانشان هست

زیبای من

سال قبل همچین وقت هایی در کربلا یادمان بودند و بهترین هدیه تولدمان دعای خیرشان بوده و 

امسال

جایی بهتر از کربلا... در دیدار خداوند است و مطمئن هستم دعایش باز هم دنباله رو ما هست ...

باید به او باور دهیم که می توانیم برایش فرزندان خوبی باشیم و برای او جمع کننده تمام رحمت ها...

میدانی که او چشم به راه مهربانی ماست...

در کنار تمام یادها ، باید مقاوم و با اراده، ادامه دهنده تمام خوبی هایی باشیم که یادمان داده ...

باید مثل دوران بچگی دستان گرمش (که الان اخلاق نیکوییست که به جا گذاشته) را بگیریم و راه رفتن را بیاموزیم

مصطفی عزیزم

می دانم که جایش خوب است و برای تعالی بخشیدن به او ، دیگر ما باید تلاش کنیم

و باز میلادت را شادباش می گویم  ولی این بار از جانب پدر ...

عزیزدلم

5 اردیبهشت است و میلاد تو

همسر خوبم

برایت بهترین ها را آرزومندم و 

27 سالگی ات را تبریک میگم

قدم گذاشتی به پله 27 و امیدوارم پله های موفقیت را بیشتر و تندتر طی کنی.

از صمیم قلبم

*** دوســـتت دارم ***

اردیبهشت آمد

بهشت جانانم رسید

از هوایش ، از عطر گل های محمدیش ، از دیدن آسمان بر فراز گلزارش...

وای که چقدر عاشق اردیبهشتم

اردیبهشت یعنی تولد

یعنی یاد آفرینش، شکفتن ، روییدن...

وقتی روزی که خاصِّ توســ ـت فرا می رسد

حسِّ خوبــ ـی درونت را به آتش می کشـ ـد

و از گوشه دیگر فکری تو را به دنیای دیگر می برد

که نمی دانم به اندازه بودنم در این دنیـــ ـا بهره ای از لحظاتم برده ام ؟

لحظه ها در پی هم گذشتند

قد کشیدیم و کامل تر شدیم

و پدر و مادری که قد کشیدن ما را به تماشا نشستند و برایمان زحمت کشیدند

تا به این جا رسیدیم

به این پله

که میگن ....» پله بیست و دومه

22 یا به قول پسر یکی از دوستان دو دو

می خواهم قدم بگذارم به 22سالگی

از یک نظر با خودم هر چه موشکافانه می نگرم سن کمیست...

ولی نگاه به خودم که می کنم احساس می کنم به اندازه اس

واقعا از مسیری که آمدم خوشحالم و دستان پدر و مادرم را می بوسم

و

هم چنین در این سه سال زندگی مشترک از همسرم متشکرم که بزرگوارانه کودکانه هایم را نادیده گرفت

و قلب کوچک و  پر احساس و شکننده مرا همراهی کرد !!

(در این زندگی همه چی حکمت داره،حتی تاریخ تولدمون...4 اردیبهشت 1370 و 5 اردیبهشت 1365...

برایت ویژه می نویسم ولی *پیش پیش تولدت مبارک عزیزم*)

 اگرچه روزهایی که گذشت یادمان رفته بود رویش و تولد دوباره را

ولی

به اعتقاد من سالروز میلاد یک انسان ، روزی با برکت می تواند باشد از آن جهت که به یاد آفرینش بتواند گام های بلندتری را برای آفرینش بهتری بردارد.

در فاصله تولد تا مرگ ، انسان اتفاق های زیادی را تجربه می کند که هر کدام به یک نوعی باعث رشد و ترقی او می شود

حتی درد و رنج هاش!

باید از هر روز بهره برد حتی اگر در مسیری قرار گرفته باشیم که مجبور به طی کردن آن باشیم شاید در آخر مسیر خیر و برکتی ، خداوند برایمان نهاده باشد...

روزی پیله ای را شکافتیم و پروانه ای آزاد گشتیم

و روزی خواهد رسید که پرواز در این جا تمام می شود

و باید اوج بگیریم به سوی آسمان آبی...

پس آماده می شویم برای اوج گرفتن ... برای رهایی از دنیایی که برای ماندن نیست...

**********************

خدایــ ــا 

خیـــ ــلی خوشحالم

پس از 60 روز حس نابی دارم...حس زیبای پرواز ... پرواز در روز عشق ...

میلاد من ، میلاد مصطفی ...» تولد هر دویمان و این یعنی عشــ ــق

ممنــ ــون خدای مهربونم

هو الباقی...

پیشانی تب زده ام را 

به روی خاک سجود می گذارم

خنکای مُهر عشق ، برای ثانیه ای 

نسیم بهشتی را هدیه تن تب زده ام می کند...

حالا بعد از این همه روز

آغوش بهشتیش را یافته ام

فهمیده ام این دل تب زده را باید 

به دست خودش بسپارم

و خود را درون آغوشش گم کنم

دور گردون باز می گردد و می گردد

نباید برای خود پشیمانی ابدی به جای بگذارم

وقتی می دانم جای بابا خوب است

کم کم باید به دلم باور دهم که دیگر با جای خالی او کنار بیاید

تن تب کرده این روزها ، عذاب تمام گناهان...نمام کفرگویی های این مدت است

آری

باید

 این دل تب زده را

به دست خودش بسپارم

و خود را درون آغوشش گم کنم

پس

سلام به خدای سلام

آیا

آغوشت برای من جا دارد خدا ؟

سلام به تمام دوستان حرف دل

سلام به تمام کسانی که در این مدت نبود به ما ارادت و لطف داشتند...

کمی این روزها بیشتر به خود آمدم و کمی به مسیر بازگشتم و می دانیم که راه صبر ، راه دشواریست که 

با گذاشتن دست هایمان به روی دیوارِ محکم توکل، امیدواریم زندگی را به خوبی ادامه دهیم

ولی آن شب های یلدا که گفته بودم واقعا آمد و این روزها جای خالی یک پدر در کنارمان خالیست...

دیگر در خانه بابا عباس ، طعم خنده و بوی محبت نیست ولی باور نمی کنید که بگویم هر لحظه حسش می کنیم...

با محمدپارسای کوچولو می دویم و میخندیم که نکند او هم حس کند که دیگر بابایی عباس نیست...ولی گاه گدار سراغش را می گیرد

و هنوز بابایی عباس از مشهد نیامده...

و ما مطمئنیم که خدا

او را برای همیشه در دلمان نگه می دارد...

و دست خالی برگشتن از بیمارستان ، حتما حکمتی داشت و دارد...

باز می گوییم یا علی (ع)

همان علی (ع) که از بعد فاطمه (س) کمرش شکست و

از بعد رفتنش عاشق شب شد تا مخفیانه بر سر قبرش حاضر شود و دردهای دلش را به همدم روزهای سختی بگوید...

ما هم به دنبال خدا می رویم تا در کنار دلمان بیابیمش تا هم چون علی(ع) خیبرشکن تمام سختی های دنیا شویم.

امروز چهارشنبه اس...قرار چهارشنبه ها یادمه...برای امروز یه حرف دلی دارم که خودم می خواهم روی آن کار کنم... انشاالله موفق می شویم

"بلند بخوانیم

درشت بنویسیم

آویزه گوشمان کنیم که

تقوا آن نیست

که با یک " تق" وا برود"

این است مسیر خوشبختی...

تقوا تقوا تقوا...

همه چی رو شامل میشه...خوشا به حال انسان های پاک و با تقوا

کاش این روزها

که اعلامیه های روز چهلم بهشتی شدنت ، در مقابل چشمانم جابه جا می شوند

به آلزایمر مبتلا می شدم

که هر ثانیه یادم برود

که تو کنارمان نیستی!!

حرف دل :

شب های یلدایمان تازه می خواهند شروع شوند...

وقتی با خانه ای سوت و کور روبه رو شویم...

وقتی همدمان این روزها می روند ، آخر زندگی جریان دارد...

اما خانه ای می ماند با تمام اندوهش...با تمام تنهایی هایش...

و زنی خسته ... و فرزندانی داغدار در نبود پدر ...

آری شب یلداها در پیش داریم !!!

برای دلمان بخوانید:

 اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد 

 که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد 

لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم 

هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچ کس! هیچ کس اینجا به تو مانند نشد  

هر کسی در دل من جای خودش را دارد 

 جانشین تو در این سینه خداوند نشد 

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند: "نشد"

شاعر : فاضل نظری

تاپ تاپ قلبم را از همین حوالی می شنوم

چند روزی خبری ازش نبود

باز تپش های مکررش مرا به یاد روز پر از استرس زندگی می اندازد

روزی که از دست دادمش...قلبم را... میان تمام اشک و فغان ها

دنیاست دیگر...باید ساخت ... با تمام تئاترها و شکلک هایی که برایمان در می آورد...

روزی تلافی می کنم سرش...

آن روز که به راحتی ازش دل بکنم و بی خداحافظی بروم...

بگذار آن روز ،کمی هم من به دنیا بخندم...

برای دلمان بخوانید:

 اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ

آن روزها که بودی 

آن قدر ما را معتاد مهربانیت کرده بودی

که حالا مصطفی و من

فهمیده ایم که اعتیاد به پدر داشتن چه دردی دارد...

این روزها دلمان در ترک تو بدجور درد می کشد

این تنها اعتیادیست که هیچ وقت دلمان به ترکش نبود

ولی سرنوشت در اوج عادت به تو یکدفعه ترکمان داد...

ترکمان داد و دلمان تَرَک برداشت...

پ.ن :

شاید درست نباشه بگم ولی این روزها بدجور دچار صفت حسودی شده ام

و از خدا می خواهم این صفت از من دور بشه

ولی

دیگر هر کس را میبینم که پدرشوهر دارد ، ناخودآگاه ته دلم یه آه ، یه بغض ...دلم می لرزد

آخهههههههههههه کی می دونه دل تنگی برای کسی که می دونی دیگه نمی بینیش چه دردی داره...

می خوام آروم باشم

می خوام برگردم به زندگی

می خوام یه بار دیگه با دلی آروم قدم بردارم به سمت خونه اش

دیگه پارچه سیاهی لب در خونه نباشه و بابا باشه...

خیلی سخته...خیلی سخت

تو رو به خدا قدر پدر و مادرهاتونو داشته باشین... تو رو به خدا این دنیا ارزش هیچی نداره..

تنها چیزهایی که با ارزشند تمام کسانی هستند که دوستشان دارید و دوستتان دارند...از هزار گنج ارزشش بیشتره

خدا به ما نشان داد که مرگ خیلی نزدیکه...نزدیک تر از تمام فرصت هایی که به فردا می اندازیم برای جبران خیلی کارها و حرف ها...

مرگ نزدیک است نه این که همه فکرمون مرگ بشه ولی نباید فکرمون آن قدر منحرف بشه ازش که فرصت گفتن تمام دوستت دارم ها بشه لحظه وداع!!!

برای دلمان بخوانید:

 اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ

امروز

6 فروردین 1392

امروز دقیقا یک ماه است که از دیدارت محروم گشته ایم پدر و همه منتظر یک خواب که چهره شادت را باز ببینیم

امروز می خواهم برایت ماهگرد بگیرم...ماهگرد بهشتی شدنت...

آری بهشتی شدنت...

هر چه این روزها می شنویم کارهای خوب و نیک است

هیچ کس از تو بدی ندیده و حتی یک خاطره بد در ذهن ندارد...

اگر به نماز باشد که تا من یادم می آید سعی در اول وقت خواندن و جماعت داشتی...

روزه هایت هم هر سال به خاطر افت قند می گفتی نمی خواهی بگیری ولی مقاوم تر از ما می گرفتی و شکر خدا را می گفتی....

پس با تمام وجودم می گویم :

یک ماه بهشتی شدنت مبارک

دیروز در کنارت که نشسته بودم ، خداوند لحظه ای چشمانم را گشود و باز توانستم آن گونه که دل تنگش بودم بنگرم...

صحنه دیروز مرا کمی به خود آورد و تمام وقت که آن جا بودم به آن چه دیده بودم فکر می کردم...

مورچه هایی دیدم که به سختی باری را به کول گرفته بودند و می رفتند...

اول که بار را می خواستند بر دوش بگذارند سختشان بود ، چند بار از دوششان می افتاد ولی اصلا نا امید نشدند

فکر کنم چند باری این افتادن ها ادامه داشت ولی در آخر موفق شدند و باری چند برابر جسم و وزن خود را به دوش کشیدند و مسیرشان را ادامه دادند...

مسیر طولانی بود ولی آن ها توانستند...

یک لحظه جلوی یک مورچه کم آوردم

ولی

بعد به خود گفتم یک انسان یعنی نمی تواند داغ سنگین عزیزانش را به دوش کشد و به مسیر زندگی ادامه دهد؟

در این یک ماه بارها اتفاق افتاد که ناامید از ادامه شده ایم و طاقت خود را از دست داده ایم

ولی

دیروز با دیدن آن منظره و تفکر درباه این صحنه ای که دیده بودم  دلیلی شد که از تفکرات قبل خود پشیمان شوم

خدایی که مورچه ای به این اندازه کوچک ولی قدرت زیاد خلق کرده پس انسان را بیش از این ها نیرومند آفریده!!!

باید دوباره سعی کنم...

بار سنگینی خدا بر دوشمان گذاشته ولی می دانم که با توکل بر خود خدا می شود ...

باید بشود ...

مسیر زندگی پستی و بلندی ها زیاد دارد

خدا روح ما را هم چون سنگی در مسیر رودخانه صیقل می دهد تا وقتی به کنار دریا می رسد صاف و زیبا باشد...

حال بستگی به ما دارد

در مسیر رودخانه خود را به بیرون از آب پرتاب کنیم و یا در مسیر رودخانه یا همان زندگی هر اتفاقی را با درایت پشت سر بگذاریم!!

خداوندا

تو را شکر ، که لحظه ای اتفاق زیبایی را در مقابل چشمانم نشان دادی و صبر و تلاش برای زندگی را یادم دادی!!

دل نوشت :

یک ماه که گذشت سخت بود پدر ولی خوشحالیم که جای تو خوب است

می دانیم که صبری که به پای همه دل تنگی ها ، خدا به ما داده همه اش به خاطر خود شماست

هیچ گاه دوست نداشتی گریه فرزندانت و حتی دیگران را ببینی و این خوبی ذات توست که تسکین روح ما می شود.

جایت همیــشه بین ما خالیست...

دوستت داریم

برای دلمان بخوانید:

 اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ

ایــن روزهــا..
بــا هــر صــدائــی بــر مــی گــردم...
                                و هــر بــار بــایــد..
                                          بــه روی دلــم نــیــاورم..
                                                             کــه تــــو نــبــودی...

این روزهـــا..

         مثـــلا عیـــد است...

                   و هر بار که به خود می گویم لبخندی بزن...

                                                             عکسی در مقابلم... 

                                                                     جای خالی تو را نشانم می دهد...

این روزهـــا...

           چه روزهای سختی است...

                                   ولی می دانم ...

                                             این سختی ها هم روزی می گذرد...

                                                            و برای همیشه ما می مانیم و یک قاب عکس روی طاقچه ...

پ.ن :

این روزها از همه شما دوستان و همراهان حرف دل معذرت می خواهم که حرف دلم توام شده با سوز دلی که واقعا سوزنده است...

همیشه از وب هایی که غمناک می نوشتند فراری بودم ولی این روزها خودم قانون محبت وبلاگ حرف دل را شکسته ام...

شاید شکسته شدن این قانون به خاطر شکسته شدن تمام روزهای خوش این چند ساله ام بوده و شکسته شدن تمام رویاها و آرزوها...

سخته باور کنیم یک شب پدر صحیح و سلامت کنارمان بوده و در آغوشمان گرفته و بعد از عبور یک روز باید چهره ای خاموش شده او را ببینیم

و فشار دهیم دستانی که روزی گرما بخش وجودمان بوده و حالا سرد سرد...

دعا کنید باور کنیم که دیگر او را نمی بینیم و روزهای خوب با او بودن تمام شده...

راستش را بخواهید خیلی دل من و مصطفی براش تنگ شده...خیلی دل تنگ او هستیم...

دوستش داشتیم و داریم.... 

حرف دل :

خدایی چقدر سخته خاطره ها باشند ولی صاحب خاطره ها نباشد...

برای دلمان بخوانید:

 اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ