ღ♥ღحرف دلღ♥ღ

دیشب چه خوش گذشت نجوا با ستاره ها و با ترانه آب به خواب رفتن...

دیشب روستا چه هوای دلپذیری داشت...

دلم می خواست تا صبح بنشینم و هم پای موسیقی آب ، برای درختان بخوانم

سرود عشق ، ترانه محبت و گفتن از تمام آرامشی که آن محیط به من می دادند.

صبح وقتی چشمانم را به روی تمام درختان و پروانه ها گشودم ، ترانه آب دیگر نبود و به جای آن بلبلان می نواختند ....

در آن جا درختان با هوایی پاک تنفس می کنند و از هوای آلوده شهر هیچ نمی دانند ، در آن جا کسی از خواب آلودگی ، یک نواختی ، تنفر ، لجبازی....خبر ندارد

دوربین موبایلم را روشن کردم تا تمام آن چه را می بینم در عکس به نمایش بگذارم باز هم نشد..

باز هم نشد عشق و محبتی که پروانه ها آن جا نثارم می کردند را به تصویر بگذارم..

در آن جا بعد از مدت ها آرامشم را یافتم...

انگار آن غم بزرگ بر دل نشسته ام با دیدن خاک ، درختان ، زنبورهای عسل ، درخت گردو ،..

همه از بین رفت و من ماندم و تمام افکار زیبا و تمام عشق قلبم که مدت ها بود خاموش شده بود..

من ماندم و خدا...

و باز شب فرا می رسد با تمام مصابیح زیبایش ، با تمام عاشقانی که در آسمان گرد هم جمع آمده اند.

انگار آسمان روستای کویر جشن ستاره هاست و شهاب ها فشفشه هایی که ستارگان برای ورود مهتاب به آسمان می زنند..

مهتاب ، به مانند مادری در کنار تمام کودکانش می رقصد با انوار زیبایی که دارد و دامن چین چینش که با تکان خوردنش یک آدم را مست وجودش می کند...

مهتاب ، خورشید شب، آن وجود تنها و یگانه که وجودش در مرداب دوتاست یکی خودش و دیگری عکسی که مرداب از او می گیرد با تمام عشوه هایش..

هر چی گفته ام و هرچی که در روستاست برای همه آشناست و قابل لمس و قابل باور

اگر چه من کمی توصیفات عمیق به کار بردم اما همه واقعیت دارد..

روستا ، محبتش ، عشقش ، من..

روستا به یادم آورد که سخاوتمند باشم ، به یادم آورد که همیشه زیبا رفتار کنم..

به یادم آورد دل شکستن هنر نیست و دل به دست آوردن هنر است چه دشمنت باشد و چه دوست ، پسر یا دختر ، گل ها یا درختان ؛ هرکه و هرچیزی می تواند باشد او به یادم آورد هم چون گلی زیبا باشم که با بوییدن من حتی دل شکسته ترین آدم ها هم امیدوار به زندگی شوند و

او به من یاد آوری کرد که من چه کسی هستم.....