ღ♥ღحرف دلღ♥ღ

آهسه آهسته صدای پای زمستان و ننه برفی به گوش می رسد

پاییز و باران های دلنوازش

نشسته ام آرام به روی مبل

اما دلم جای دیگریست

خواهرم پیام می دهد : الان در صحن انقلاب روبه روی ایوان طلا و پنجره فولادیم

شوهرخواهرم تماس می گیرد که من هم راهی مشهد الرضایم

تمام خانواده ام رفته اند پابوسی آقا و ما جامانده ایم

دلم امان نمی دهد ، هر چه کردم اشکم هایم سرازیر نشوند ، نشد

دل تنگم

از این شهر و آدماش بریدم ... هیچ کس سرش به زندگی خودش گرم نیست ، انگار زندگی مردم جذاب تر است

همه دنبال بهانه گیری هستند ، بهانه های کوچک و بزرگ ... گاهی از کارهایی که خود نمی دانی می رنجند و گاهی به کار نکرده

انگاری آدم های امروزی ، مرده ها را بیشتر از زنده ها دوست می دارند ، لااقل وقتی زیر خاک ها آرمیدی گاهی شاخه گلی نثارت می کنند و فاتحه ای اما تا زنده ای به دنبال کینه از تو می گردند و دلخوری

بی خیالش ...

بگذار باز هم بگویم

دل تنگم

دلم گوشه ای را می خواهد که همیشه تسکین قلبم بوده ، گوشه ای از دنیا که روبه روی ضریح قشنگ آقاست

دل تنگم

لحظه ای آغوش گرم پدرانه ی آقا علی ابن موسی الرضا را می خواهم

دل تنگ جایی از دنیایم که تمام غم ها و حرف هایم یادم می رود و فقط دریایی ار عشق بازی با خدا روبه رویم گشوده می شود

چند ماه دیگر که بگذرد ، دوری دل و یار 2ساله می شود ، امان از این فراق ها...

دلم می خواهد روبه روی ضریحش بشینم و یه دل سیر خاطرات کربلایم را تعریف کنم آخه کربلایم را خودشان ضامن شدند

می خواستم آنجا باشم تا تشکری ناب کنم از طاقت و صبری که 35 روز از خداوند برایم گرفتند

شب رفتن مصطفی به حج ، شب میلادشان بود ... 

هر گوشه ی زندگیم که وصله وصله ی رحمت و بخشش خدا شده ، ضامنش را بیابی ، اسم زیبا علی ابن موسی الرضا را می بینی

فدایش بشوم با آن همه لطف و کَرَمَش

انشاالله حاجت روا بیاییم پابوست مولاجان ، بطلب این دل بی قرارمان را