پيام

♥يک زوج خوشبخت
88/11/26

+ هيچ كس تا سه خصلت در وجودش نباشد مومن نيست: سنتي از پروردگارش،سنتي از پيامبرش،سنتي از ولي و امامش.اما سنت پروردگارش سرپوشي است و سنت پيامبرش، مدارا با مردم است و سنت ولي و امام او،پايداري و شكيبايي هنگام تنگدستي و رنج و سختي است.(امام رضا ( ع))

گمشده13 88/11/28

شهادت علي ابن موسي الرضا (عليه السلام ) را بر همگان تسليت عرض مي كنم.

کعبه ‎ي اهل ولاست صحن و سراي رضا / شهر خراسان بُوَد کرب و بلاي رضا/ در صف محشر خدا مشتري اشک اوست/ هر که در اينجا کند گريه براي رضا

کيست پناه همه جز پسر فاطمه؟/ چيست رضاي خدا غير رضاي رضا؟/ بر سر دستش برند هديه براي خدا / ريزد اگر دُرّ اشک، ديده به پاي رضا / زهر جفا ريخت ريخت، شعله به کانون دل / خونِ جگر بود بود، قوت و غذاي رضا

نغمه ي قدّوسيان بود به آمين بلند / حيف که خاموش شد صوت دعاي رضا/ ياد کند گر دَمي ز آن جگرِ چاک چاک/ خون جگر جوشد از خشت طلاي رضا/ از در باب الجواد مي¬شنوم دم به دم / يا ابتاي پسر، وا ولداي رضا/ بوسه به قبرش زدم، تازه ز طوس آمدم / باز دلم در وطن کرده هواي رضا/ گر برود در جنان يا برود در جحيم / بر لبِ ميثم بُوَد مدح و ثناي رضا/

***********************************

خراسان مي‎دهد بوي مدينه / خراسان کوه غم دارد به سينه / خراسان را سراسر غم گرفته / در و ديوار آن ماتم گرفته / خراسان! کو امام مهربانت؟ / چه کردي با گرامي ميهمانت؟/ خراسان راز دل‎ها با رضا داشت/ چه شب‎هايي که ذکر يا رضا داشت

خراسان کربلاي ديگر ماست / مزار زاده‎ي پيغمبر ماست/ خراسان! مي دهد خاکت گواهي / ز مظلومي، شهيدي، بي گناهي/ به دل داغ امامت را نهادند / امامت را به غربت زهر دادند/ دريغا! ميهمان در خانه کشتند / چه تنها و چه مظلومانه کشتند/ امامِ اِنس و جان را زهر دادند / به تهديد و به ظلم و قهر دادند

ز نارِ زهرِ دشمن، نور مي‎سوخت / سرا پا همچو نخل طور مي‎سوخت/ ز جا برخاست با رنگ پريده / غريبانه، عبا بر سر کشيده / گهي بي‎تاب و گه در تاب مي‎شد/ همه چون شمع روشن آب مي‎شد / ميان حجره ي در بسته مي سوخت / نمي زد دم ولي پيوسته مي سوخت / ز هفده خواهر والا تبارش / دريغا کس نبودي در کنارش/

به خود پيچيد و تنها دست و پا زد / جوادش را، جوادش را صدا زد/ دلش درياي خون، چشمش به در بود/ اميدش ديدن روي پسر بود / پدر مي‎گشت قلبش پاره پاره/ پسر مي‎کرد بر حالش نظاره/ پدر چون شمع سوزان آب مي شد/ پسر هم مثل او بي‎تاب مي شد/ پدر آهسته چشم خويش مي‎بست/ پسر مي‎ديد و جان مي داد از دست / پسر از پرده‎ي دل ناله سر داد/ پدر هم جان در آغوش پسر داد/

***********************************

دل هميشه غريبم هوايتان كرده است/ هواى گريه پايين پايتان كرده است/ و گيوه‏هاى مرا رد پاى غمگينت / مسافر سحر كوچه هايتان كرده است خداش خير دهد آن كسى كه بال مرا / كبوتر حرم باصفايتان كرده است/ چگونه لطف ندارى به اين دو چشمى كه / كنار پنجره هايت صدايتان كرده است

چگونه از تو نگيرم نجات فردا را / خدا براى همين‏ها سوايتان كرده است/ چرا اميد ندارى مدينه برگردى/ مگر نه آنكه خدا هم دعايتان كرده است/ ميان شهر مدينه يگانه خواهرتان / چه نذرهاى بزرگى برايتان كرده است/ تو آن نماز غريب هميشه‏ها هستى/ كه كوچه ‏هاى خراسان قضايتان كرده است/ سپيده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى/ كدام زهر ستم جابجايتان كرده است

سلام ازمتن وتصويرممنون

زيبا بود

كلامي بسيار زيبا وشايسته از ان امام همام.. واقعا جاي تامل داشت...