انصافاً روزهاي سختي را پشت سر گذاشتيد و در پيش داريد و به خصوص در اين روزها که هم سالگرد رفتن به خانه ي جديدتان هست و هم در آستانه ي نوروز هستيم و واقعاً حرف خاصي براي زدن ندارم. نه مي تونم تبريک بگم و نه مي تونم حرفي بزنم که از شدت غمتان کم کند. فقط مي توانم بگويم که در حد خودم از خداوند مي خواهم که خودش حالتون رو بهرحال يه جوري دگرگون کنه. آن مرحوم هم که فکر کنم نيازي به دعاي امثال من نداشته باشه و ان شاءالله حتما الان روحش آرام و شاده. بهرحال خواست خدا بوده و از برگه هاي تلخ دفتر روزگار که نصيبتون شده. بهرحال دم عيديه درسته که يادشون از ذهنتون پاک نميشه ولي بهرحال به تحول طبيعت و سنت هاي باستاني که با شادي توأم هست هم دورادور توجه کنيد. ( هم شما و هم مصطفاي عزيز که من نميدونم چه جوري مي تونم کمکش کنم) اين بخش از شعر فريدون مشيري اگرچه شايد بيشتر ناظر به فضاي اجتماعي بوده ولي شايد براي اين روزهاي شما مناسب باشه:
با همين ديدگان اشک آلود
از همين روزن گشوده به دود
به پرستو، به گل، به سبزه درود!