شکر اي خدا ...شکرت که با تمام اين همه مخلوق زيبا باز منه انسان را اشرف مخلوقات ناميدي

ماه رمضان سال قبل بود که به دليل تصادف پسرخاله ام زياد به بيمارستان ميرفتم و با بيماران در ارتباط بودم. کساني که از بيمار خود قطع اميد کرده بودند يا حتي مادري که تمام آرزويش اين بود که پسر جوانش که روي تخت بيمارستان بود برايش يک لبخند بزندو رنج آورتر از همه شيون هاي خانواده اي که يکي از اعضايش را از دست داده بود و...

آنجا همه به خدا نزديک بودن و از او کمک مي خواستند ولي شايد بعد از بيرون آمدن از بيمارستان و بعد از مدتي همه چيز فراموش مي شد و واي بر ما انسان هاي فراموشکار...

مريم جان!

با متن زيبايت تلنگري دوباره به خود زدم که بايد هميشه براي همه چيز از خدا سپاس گذاري کرد