ღ♥ღحرف دلღ♥ღ

عاشق قاصدک هام

آن قدر لذت می برم وقتی در خیابان قدم می زنم و قاصدکی از کنارم عبور می کند

آن قدر شادمان می شوم وقتی قاصدکی خبر خوش می برد به خانه ای که عاشقی در انتظار معشوق است.

اصلا وقتی نگاه به قاصدک می کنی حس خوبی دارد...آن بالهای کوچکش که رقصان در آسمان این طرف و آن طرف می رود انسان را مست می کند!

یک روز در حال و هوای دل تنگی قاصدکی وارد اتاقم شد،آن قدر سرگرمش شدم که نفهمیدم دل تنگ یارم...

حرف های آسمانی را در گوش قاصدکم گفتم و او را به دست باد صبا سپردم.

عاشق قاصدک هام چون پاکیش مرا به یاد یار و پیامش صدای تپش قلب یار را به قلبم می رساند !

دوستت دارم قاصدک

قاصدک شعر مرا از بر کن.. برو آن گوشه باغ.. سمت آن نرگس مست... و بخوان در گوشش... و بگو باور کن...یک نفر یاد تو را... دمی از دل نبرد...

یا هو...

تا حالا شده با خودتون بگین این آقای لقمان حکیم چه کسی بوده که آیاتی از قرآن درباره سخنان او می گوید؟؟!

راستش خودمم تا حالا به این فکر نکرده بودم که ایشون چه کسی بوده و چه شخصیتی داشته است.

نتیجه گشتن ها این شد که در زیر می بینید:

لقمان حکیم، غلام سیاهی بود که در سرزمین سودان چشم به جهان گشود. گرچه او چهره ای سیاه و نازیبا داشت، ولی از دلی روشن، فکری باز و ایمانی استوار برخوردار بود. او که در آغاز جوانی برده ای مملوک بود، به دلیل نبوغ عجیب و حکمت وسیعش آزاد شد و هر روز مقامش اوج گرفت تا شهره ی آفاق شد. او مردی امین بود، چشم از حرام فرو می بست، از ادای حرف ناسزا و بی مورد پرهیز می کرد و هیچگاه دامن خود را به گناه نیالود و همواره در امور زندگی شرط عفت و اخلاص را رعایت می کرد. بیشتر وقت خود را در همنشینی با فقها و دانشمندان و پادشاهان می گذراند و مسئولیت خطیر آنها را گوشزد می کرد و آنها را از کبر و غرور برحذر می داشت و خود نیز از احوال ایشان عبرت می گرفت و در این میان فرزند برومند لقمان که نظر پدر را به خود معطوف داشته بود، بیشتر مورد خطاب او قرار می گرفت. هرچند نصایح لقمان بیشتر جنبه عمومی داشت و سعی لقمان بر این بود که در مناسبت های مختلف فرزندش و همچنین سایر مردم را پند و اندرز دهد که در این رابطه گوشه ای از این پندها را در این جا مرور می کنیم :

1. فرزندم هیچ کس و هیچ چیز را با خداوند شریک مکن.

2. با پدر و مادرت بهترین رفتار را داشته باش.

3. بدان که هیچ چیز از خداوند پنهان نمی ماند.

4. نماز را آنگونه که شایسته است بپادار.

5. اندرز و نصیحت دیگران را فراموش مکن.

6. از بدان انتظار مردانگی و نیکی نداشته باش.

7. از مردم روی مگردان و با آنها بی اعتنا مباش.

8. با غرور و تکبر با دیگران رفتار مکن.

9. در مقابل پیش آمدها شکیبا باش.

10. بر سر دیگران فریاد مکش و آرام سخن بگو.

11. از طریق اسماء و صفات خداوند او را بخوبی بشناس.

12. به آنچه دیگران را اندرز می دهی خود پیشتر عمل کن.

13. سخن به اندازه بگو.

14. حق دیگران را به خوبی ادا کن.

15. راز و اسرارت را نزد خود نگاه دار.

16. به هنگام سختی دوست را آزمایش کن.

17. با سود و زیان دوست را امتحان کن.

18. با بدان و جاهلان همنشینی مکن.

19. با اندیشمندان و عالمان همراه باش.

20. در کسب و کار نیک جدّی باش.

راز بقای یک زندگی!

اون شب وقتی به خونه رسیدم دیدم همسرم مشغول آماده کردن شام است. دستشو گرفتم و گفتم: باید راجع به یک موضوعی باهات صحبت کنم. اون هم آروم نشست و منتظر شنیدن حرف های من شد. دوباره سایه رنجش و غم رو توی چشماش دیدم. اصلا نمی دونستم چه طوری باید بهش بگم، انگار دهنم باز نمی شد. هرطور بود باید بهش می گفتم و راجع به چیزی که ذهنم رو مشغول کرده بود، باهاش صحبت می کردم. موضوع اصلی این بود که من می خواستم از اون جدا بشم. بالاخره هرطور که بود موضوع رو پیش کشیدم، از من پرسید چرا؟! اما وقتی از جواب دادن طفره رفتم خشمگین شد و در حالی که از اتاق غذاخوری خارج می شد فریاد می زد: تو مرد نیستی.

اون شب دیگه هیچ صحبتی نکردیم و اون دایم گریه می کرد و مثل باران اشک می ریخت. می دونستم که می خواست بدونه که چه بلایی بر سر عشق مون اومده و چرا؟ اما به سختی می تونستم جواب قانع کننده ای براش پیدا کنم. چرا که من دلباخته یک دختر جوان به اسم"دوی" شده بودم و دیگه نسبت به همسرم احساسی نداشتم. من و اون مدت ها بود که با هم غریبه شده بودیم من فقط نسبت به اون احساس ترحم داشتم. بالاخره با احساس گناه فراوان موافقت نامه طلاق رو گرفتم. خونه، 30درصد شرکت و ماشین رو به اون دادم. اما اون یک نگاه به برگه ها کرد و بعد همه رو پاره کرد.

زنی که بیش از 10 سال باهاش زندگی کرده بودم تبدیل به یک غریبه شده بود و من واقعا متاسف بودم و می دونستم که اون 10 سال از عمرش رو برای من تلف کرده و تمام انرژی و جوانی اش رو صرف من و زندگی با من کرده، اما دیگه خیلی دیر شده بود و من عاشق شده بودم. بالاخره اون با صدای بلند شروع به گریه کرد، چیزی که انتظارش رو داشتم. به نظر من این گریه یک تخلیه هیجانی بود. بالاخره مسئله طلاق کم کم داشت براش جا می افتاد.

فردای اون روز خیلی دیر به خونه اومدم و دیدم که یک نامه روی میز گذاشته! به اون توجهی نکردم و رفتم توی رختخواب و به خواب عمیقی فرو رفتم. وقتی بیدار شدم دیدم اون نامه هنوز هم همون جاست. وقتی اون رو خوندم دیدم شرایط طلاق رو نوشته. اون هیچ چیز از من نمی خواست به جز اینکه در این مدت یک ماه که از طلاق ما باقی مونده بهش توجه کنم. اون درخواست کرده بود که در این مدت یک ماه تا جایی که ممکنه هر دومون به صورت عادی کنار هم زندگی کنیم. دلیلش هم ساده و قابل قبول بود: پسرمون در ماه آینده امتحان مهمی داشت و همسرم نمی خواست که جدایی ما پسرمون رو دچار مشکل بکنه! این مسئله برای من قابل قبول بود. اما اون یک درخواست دیگه هم داشت: از من خواسته بود که بیاد بیارم که روز عروسی مون من اون رو روی دست هام گرفته بودم و به خانه آوردم و درخواست کرده بود که در یک ماه باقی مونده از زندگی مشترکمون هر روز صبح اون رو از اتاق خواب تا دم در به همون صورت روی دست هام بگیرم و راه ببرم!

خیلی درخواست عجیبی بود. با خودم فکر کردم حتما داره دیوانه می شه. اما برای این که آخرین درخواستش رو رد نکرده باشم موافقت کردم. وقتی این درخواست عجیب و غریب رو برای "دوی"تعریف کردم اون با صدای بلند خندید گفت: به هر حال باید با مسئله طلاق روبرو می شد، مهم نیست داره چه حقه ای به کار می بره.

                                                                                                      

مدت ها بود که من و همسرم هیچ تماسی با هم نداشتیم تا روزی که طبق شرایط طلاق که همسرم تعین کرده بود من اون رو بلند کردم و در میان دست هام گرفتم. هر دومون مثل آدم های دست و پاچلفتی رفتار می کردیم و معذب بودیم. پسرمون پشت ما راه می رفت و دست می زد و می گفت: بابا مامان رو تو بغل گرفته راه می بره.جملات پسرم دردی رو در وجودم زنده می کرد، از اتاق خواب تا اتاق نشیمن و از اون جا تا در ورودی حدود 10متر مسافت رو طی کردیم. اون چشم هاشو بست و به آرومی گفت: راجع به طلاق تا روز آخر به پسرمون هیچی نگو! نمی دونم یک دفعه چرا این قدر دلم گرفت و احساس غم کردم. بالاخره دم در اون رو زمین گذاشتم. رفت و سوار اتوبوس شد و به طرف محل کارش رفت. من هم تنها سوار ماشین شدم و به سمت شرکت حرکت کردم. روز دوم هر دومون کمی راحت تر شده بودیم، می تونستم بوی عطرشو استشمام کنم. عطری که مدتها بود از یادم رفته بود.

با خودم فکر کردم من مدتهاست که به همسرم به حد کافی توجه نکرده بودم. انگار سال هاست که ندیدمش، من از اون مراقبت نکرده بودم. متوجه شدم که آثار گذر زمان بر چهره اش نشسته، چند تا چروک کوچک گوشه چشماش نشسته بود. لابلای موهاش چند تا تار خاکستری ظاهر شده بود! برای لحظه ای با خودم فکر کردم: خدایا من با او چه کار کردم؟! روز چهارم وقتی اون رو روی دست هام گرفتم حس نزدیکی و صمیمیت رو دوباره احساس کردم. این زن، زنی بود که 10 سال از عمر و زندگی اش رو با من سهیم شده بود. روز پنجم و ششم احساس کردم، صیمیت داره بیشتر و بیشتر می شه، انگار دوباره این حس زنده شده و دوباره داره شاخ و برگ می گیره. من راجع به این موضوع به "دوی" هیچی نگفتم. هر روز که می گذشت برام آسون تر و راحت تر می شد که همسرم رو روی دست هام حمل کنم و راه ببرم. با خودم گفتم حتما عضله هام قوی تر شده. همسرم هر روز با دقت لباسش رو انتخاب می کرد.

یک روز در حالی که چند دست لباس رو در دست گرفته بود احساس کرد که هیچ کدوم مناسب و اندازه نیستند. با صدای آروم گفت: لباس هام همگی گشاد شدند. و من ناگهان متوجه شدم که اون توی این مدت چه قدر لاغر و نحیف شده و به همین خاطر بود که من اون رو راحت حمل می کرد. انگار وجودش داشت ذره ذره آب می شد. گویی ضربه ای به من وارد شد، ضربه ای که تا عمق وجودم رو لرزوند. توی این مدت کوتاه اون چقدر درد و رنج رو تحمل کرده بود. انگار جسم و قلبش ذره ذره آب می شد. ناخوداگاه بلند شدم و سرش رو نوازش کردم. پسرم این منظره که پدرش، مادرش رو در آغوش بگیره و راه ببره تبدیل به یک جزء شیرین زندگی اش شده بود. همسرم به پسرم اشاره کرد که بیاد جلو و به نرمی و با تمام احساس اون رو در آغوش فشرد. من روم رو برگردوندم، ترسیدم نکنه که در روزهای آخر تصمیمم رو عوض کنم. بعد اون رو در آغوش گرفتم و حرکت کردم.

همون مسیر هر روز، از اتاق خواب تا اتاق نشیمن و در ورودی. دست های اون دور گردن من حلقه شده بود و من به نرمی اون رو حمل می کردم، درست مثل اولین روز ازدواج مون. روز آخر وقتی اون رو در آغوش گرفتم به سختی می تونستم قدم های آخر رو بردارم. انگار ته دلم یک چیزی می گفت: ای کاش این مسیر هیچ وقت تموم نمی شد. پسرمون رفته بود مدرسه، من در حالی که همسرم در آغوشم بود با خودم گفتم: من در تمام این سالها هیچ وقت به فقدان صمیمیت و نزدیکی در زندگی مون توجه نکرده بودم.

اون روز به سرعت به طرف محل کارم رانندگی کردم، وقتی رسیدم بدون این که در ماشین رو قفل کنم ماشین رو رها کردم. نمی خواستم حتی یک لحظه در تصمیمی که گرفتم، تردید کنم. "دوی" در رو باز کرد و من بهش گفتم که متاسفم، من نمی خوام از همسرم جدا بشم! اون حیرت زده به من نگاه می کرد، به پیشانیم دست زد و گفت: ببینم فکر نمی کنی تب داشته باشی؟ من دستشو کنار زدم و گفتم: نه! متاسفم، من جدایی رو نمی خوام. این منم که نمی خوام از همسرم جدا بشم. به هیچ وجه نمی خوام اون رو از دست بدم. زندگی مشترک من خسته کننده شده بود، چون نه من و نه اون تا یک ماه گذشته هیچ کدوم ارزش جزییات و نکات ظریف رو در زندگی مشترکمون نمی دونستیم. زندگی مشترکمون خسته کننده شده بود نه به خاطر این که عاشق هم نبودیم بلکه به این خاطر که اون رو از یاد برده بودیم. من حالا متوجه شدم که از همون روز اول ازدواج مون که همسرم رو در آغوش گرفتم و پا به خانه گذاشتم موظفم که تا لحظه مرگ همون طور اون رو در آغوش حمایت خودم داشته باشم. "دوی" انگار تازه از خواب بیدار شده باشه در حالی که فریاد می زد در رو محکم کوبید و رفت.

من از پله ها پایین اومدم سوار ماشین شدم و به گل فروشی رفتم. یک سبد گل زیبا و معطر برای همسرم سفارش دادم.دختر گل فروش پرسید: چه متنی روی سبد گل تون می نویسید؟ و من در حالی که لبخند می زدم نوشتم: از امروز صبح، تو رو در آغوش مهرم می گیرم و حمل می کنم، تو رو با پاهای عشق راه می برم، تا زمانی که مرگ، ما دو نفر رو از هم جدا کنه و امیدوارم که فقط مرگ ما رو از هم جدا کنه ...

درسته، جزئیات ظریفی توی زندگی ماها هست که از اهمیت فوق العاده ای برخورداره ولی در بعضی مواقع از اونها غافل هستیم. مسائل و نکاتی که برای تداوم و یک رابطه، مهم و ارزشمندند. این مسایل خانه مجلل، پول، ماشین و مسایلی از این قبیل نیست. این ها هیچ کدوم به تنهایی و به خودی خود شادی آفرین نیستند. پس در زندگی سعی کنید زمانی رو صرف پیدا کردن شیرینی ها و لذت های ساده زندگی تون کنید. چیزهایی رو که از یاد برده اید رو یادآوری و تکرار کنید و هر کاری رو که باعث ایجاد حس صمیمیت و نزدیکی بیشتر و بیشتر بین شما و همسرتون می شه، انجام بدید. زندگی خود به خود دوام پیدا نمی کنه.

به عشق عادت نکنید بلکه با عشق زندگی کنید.

این شما هستید که باید باعث تداوم زندگی تون بشید ...

با سلام خدمت شما دوستان عزیزم که تک تکتون چراغ این وبلاگ هستین!

این بار نیز مطلبی را کپی کردم که واقعا ارزشش را داشت تا همه بخوانند...

ارزش واقعی این مطلب آن جاست که تکراری شدن زندگی و یکنواخت شدن آن باعث متلاشی شدن رابطه ها می شود.

همان حدیث گرانقدر که در بطنش دارد که از یکنواختی زندگی دوری کنید( دو روز زندگی مثل هم باشد...)

مصطفی جان گاه به این نکته اشاره می کند که اصل تشکیل یک زندگی مشترک دوری از یکنواختی و کسب آرامش است و ما به قولی عقلمان پاره سنگ ندارد که زندگی آسوده مجردی را رها کنیم و خود را گرفتار کار و خانه داری و ... کنیم.

کسب آرامش از همان یکنواخت نبودن زندگی و همدم و انیس بودن یک زن و شوهر به دست می آید!

پس به عشق عادت نکنید بلکه با عشق زندگی کنید.

بسم الله الرحمن الرحیم

پروانه ها، بال زنان، شاعرانه ترین پروازشان را بر گرد شمع شبستان هشتم دنیا، آغاز می کنند. خورشید، شور و التهاب شگفتی را در وجود خویشتن احساس می کند. ماه، از همیشه زیباتر می شود و نگاهش را میهمان سرور و سرسبزی می سازد. درختان با خرسندی به سیمای آفتاب می نگرند و به شادمانی می پردازند. کائنات غرق در نورند. فرشته ها و آدمیان مسرورند. همگان مشتاق طلوع روی اویند. همه می خواهند سیب خوشبوی وجود او را ببویند.آری، ای سید گل ها، ای مولا، ای سبزه زار سر زندگی و صفا، ای علی بن موسی الرضا علیه السلام، قدوم پاک تو، حضور همه زیبایی ها را بیمه می کند. دست های مهربان لطف تو، برترین سایه بان دل ها و دیده های ماست.

 ای هشتمین امام، خجسته میلاد روشنایی بخش تو، بر همه هستی مبارک و فرخنده باد.

یه نام خدای مهربان که هر چه دارم از اوست

مقصد : زمین

من و تو ؟

آری

به چه هدف؟

زیستن

زیستن برای چه و که؟

زیستن برای خود و خدا

....

من و تو روی زمین آمدیم با فطرتی پاک و بدون هیچ آلودگی !

پس چرا حالا این گونه شده ایم؟

راستش را بخواهید دیگر از چادر خسته گشته ام...

چرا؟

برای این که هر گونه آزادی که می توان داشت را با چادر (البته با چادر با پوشش صحیح)محدودش نموده ایم و به خود و خدای خود قول داده ایم که فقط برای محارم جمال خود را نشان دهیم و نامحرمان را دزدان جمال بدانیم!

پس چرا می خواهی قولت را بشکنی؟

برای این که خسته شدم...تمام کوچه ها را با دلهره طی می کنم...از صدای موتوری ها وحشت دارم...از مریض دلانی که نمی دانم چه هدفی دارند وهم دارم...آخر مگر خودشان ناموس ندارند...مگر حرمت ندارند...مگر حجب ندارند؟...مگر ما همان نیستیم که در آغاز آفرینش فطرتمان پاک بود؟...خسته ام می دانی؟!...چشم ها پر از گناه گشته...دل ها پر از شیطان شده...آخر مگر نباید جوابگوی خدا باشیم؟

بهم بگو...باز هم بگو...خود را از درون خالی کن...

به خدا...به خدا در جاهایی که نامسلمانند این گونه کارها نیست...اسلام را شکسته ایم ...آخر چرا؟

دلم شکسته...دو روز متوالیست که دو مریض دل را دیده ام و از ترس به خانه ای پناه برده ام...جواب خدا را چه می دهند؟..دلهره انداختن در دل ناموس دیگری گناهش آتش است پس چرا آتش را به یک لحظه لذت حیوانی می خرند؟...این ها همه برایم گنگ است؟...مگر ماها به قبرستان های شهر نمی رویم؟...عاقبت خود را مگر نمی بینیم ...به خدا از هیچ مریض دلی نباید گذشت...استغفرالله ...

خب دلم از این می گیرد که من و امثال من که حجاب برگزیدیم اول برای به گناه نینداختن دیگران بوده و بعد خودمان ،آن وقت می بینی به باحجاب ها بیشتر تمایل دارند نگاهی اندازند تا آن بی حجاب که حرمت خود را شکسته!

آقا...اگر بی حرمتی دوست داری مزاحم کسی شو که عاشق بی حرمتیست...از آن کس لذت ببر که برایت یک من آرایش می کند و پا به خیابان می گذارد...آقای محترم اگر ناموس سرت نمیشه، به فکر مرد با غیرت و ناموس پرست من باش که نفرینش گریبان گیرت می شود!...توصیه می کنم سری به قبرستان ها بزنین...باورتان شود که دنیای دیگر واقعیت دارد...آخر به چه قیمت؟!!!

فقط می توانم بگویم حیوانی بیش نیست آن که مریض دل است و پی درمان خویش نیست...حتی می توان گفت از حیوان نیز پست ترند!...هیچ شفایی،هیچ شفاعتی خدا کند نصیبشان نشود...الهی گورتان پر از حیوانات موزی شود و به بدترین شکل جسمتان را از بین ببرد و فقط می ماند روحتان که ان شاالله در عذاب سخت الهی بسوزد!

آن قدر می دانم زنان و دختران و گاهی پسرها خودشان نیز ترس به جانشان می افتد وقتی موتوری کنارشان رد می شود که وقتی خودمان نیز با موتور در کوچه ها عبور می کنیم در دل دعا می کنم کسی در کوچه نباشد که ناخواسته ترسی در جانش اندازم!

خیلی آرامش در کشور هست...از همه کسانی که در راه امنیت و آرامش شهروندان می کوشند تشکر می کنم چون وقتی در کوچه پس کوچه ها می رویم آسوده ایم و آرامش دل واقعا داریم!!!!!!

و درآخر

مقصد:برزخ و بعد از آن قیامت

من و تو ؟

آری

به چه هدف؟

جواب پس دادن!

جواب چه چیز را پس دادن؟

عملکردهایمان که در حین زیستن انجام داده ایم!

و حال من و تو با آن فطرت پاک شاید نباشیم دیگر...راهمان هم شاید جدا شود...دل هایمان دیگر بی آلودگی نیست!

فقط می توانم بگویم : خدا به دادمان برسد...همین!

حرف آخر

من حجاب را دوست دارم...هنوز حجاب را انتخاب می کنم ...هنوز هم معتقدم که حجاب جلوگیری می کند از گناه !

آن کس که حرمت شکنی باز هم می کند را هم گفتم ..از موجودی که پست تر از حیوان است انتظاری بیش نیست!

بیچاره این حیوانات که با این مریض دلان مقایسه می شوند..از حیوانات عزیز واقعا عذر می خواهم..جامعه گاوها،گوسفندان و غورباقه ها...!

  انشای یک پسربچه درباره عزدواج

هر وقت من یک کار خوب می کنم مامانم به من می گوید بزرگ که شدی برایت یک زن خوب می گیرم.

تا به حال من پنج تا کار خوب کرده ام و مامانم قول پنج تایش را به من داده است.

حتمن ناسرادین شاه خیلی کارهای خوب می کرده که مامانش به اندازه استادیوم آزادی برایش زن گرفته بود.

ولی من مؤتقدم که اصولن انسان باید زن بگیرد تا آدم بشود!

چون بابایمان همیشه می گوید مشکلات انسان را آدم می کند.

در عزدواج تواهم خیلی مهم است یعنی دو طرف باید به هم بخورند. مثلن من و ساناز دختر خاله مان خیلی به هم می خوریم.

از لهاز فکری هم دو طرف باید به هم بخورند، ساناز چون سه سالش است هنوز فکر ندارد که به من بخورد ولی مامانم می گوید این ساناز از تو بیشتر هالیش می شود.

در عزدواج سن و سال اصلن مهم نیست چه بسیار آدم های بزرگی بوده اند که کارشان به تلاغ کشیده شده و چه بسیار آدم های کوچکی که نکشیده شده. مهم اشق است !

اگر اشق باشد دیگر کسی از شوهرش سکه نمی خواهد و دایی مختار هم از زندان در می آید.

من تا حالا کلی سکه جم کرده ام و می خواهم همان اول قلکم را بشکنم و همه اش را به ساناز بدهم تا بعدن به زندان نروم.

مهریه و شیر بلال هیچ کس را خوشبخت نمی کند. همین خرج های ازافی باعث می شود که زندگی سخت بشود و سر خرج عروسی دایی مختار با پدر خانومش حرفش بشود.

دایی مختار می گفت پدر خانومش چتر باز بود.

خوب شاید حقوق چتر بازی خیلی کم بوده که نتوانسته خرج عروسی را بدهد.

البته من و ساناز تفافق کرده ایم که بجای شام عروسی چیپس و خلالی نمکی بدهیم. هم ارزان تر است، هم خوشمزه تر است تازه وقتی می خوری خش خش هم می کند!

اگر آدم زن خانه دار بگیرد خیلی بهتر است و گرنه آدم مجبور می شود خودش خانه بگیرد.

زن دایی مختار هم خانه دار نبود و دایی مختار مجبور شد یک زیر زمینی بگیرد. میگفت چون رهم و اجاره بالاست آنها رفته اند پایین!

اما خانوم دایی مختار هم می خواست برود بالا! حتمن از زیر زمینی می ترسید.

ساناز هم از زیر زمینی می ترسد برای همین هم برایش توی باغچه یک خانه درختی درست کردم.

اما ساناز از آن بالا افتاد و دستش شکست. از آن موقه خاله با من قهر است.

اما بعدا فهمیدم که قهر بهتر از دعواست.

آدم وقتی قهر می کند بعد آشتی می کند ولی اگر دعوا کند بعد کتک کاری می کند بعد خانومش می رود دادگاه شکایت می کند بعد می آیند دایی مختار را می برند زندان!

البته زندان آدم را مرد می کند. تازه عزدواج هم آدم را مرد می کند، اما آدم با عزدواج مرد بشود خیلی بهتر است تا برود زندان که آیا مرد بشود یا نشود!

این بود انشای من ...

اگر لبخندی بر لبانت نقش نبست حق داری که نظر ندهی ولی اگر کمی هم شاد شدی ...نظر یادت نره!

شما دوستان چه داستان هایی را بیشتر دوست دارید؟

من و حرف دل از داستان های ملانصرالدین خیلی خوشمون میاد...برای خنده ، گاهی برای عبرت ولی خیلی شیرینن

قبلا فکر می کردم یه شخصیت خیالیه ولی یه چند وقتیه که فهمیدم یه شخصیت واقعی بوده.

دنبال داستان زندگیش بودم که بلالاخره پیدا کردم.

زندگی ملا از این قراره که :

"نقل شده که ملانصرالدین در زمان خلافت سلجوقیان در ترکیه میزیسته است. از تولد و زندگی او اطلاع دقیقی در دست نیست. اما به روایتی در شهری به نام خورتو به دنیا آمده و از پدرش خواجه عبدالله که امام جمعه بوده خواندن و نوشتن آموخته و اواخر قرن هفتم بخاطر امرار معاش بعنوان امام و مدرس عازم آک شهیر از توابع قونیه در ترکیه میشود. طبق تاریخ درج شده بر روی سنگ قدیمی مقبره ملانصرالدین، در سال 683 هجری وفات کرده. مقبره ملانصرالدین بعد از گذشت بیش از هفت قرن هنوز برای اهالی آک شهیر زیارتگاه عمومیست."

این هم مقبره این ملای قصه های ما...

حالا به مناسبت یاد کردن از این ملای بزرگوار:دی چند تا از اون داستان های قشنگشو می گذارم...

علت دویدن

روزی باران شدیدی می بارید. ملا پنجره خانه را باز کرده بود و داشت بیرون را نگاه می کرد. در همین حین همسایه اش را دید که داشت به سرعت از کوچه می گذشت.
ملا داد زد: آهای فلانی! کجا با این عجله؟ همسایه جواب داد: مگر نمی بینی چه بارانی دارد می بارد؟
ملا گفت: مردک خجالت نمی کشی از رحمت الهی فرار می کنی؟
همسایه خجالت کشید و آرام آرام راه خانه را در پیش گرفت. چند روزی گذشت و بر حسب اتفاق دوباره باران شروع به باریدن کرد و این دفعه همسایه ملا پنجره را باز کرده بود و داشت بیرون را تماشا می کرد که
یکدفعه چشمش به ملا افتاد که قبایش را روی سر کشیده است و دارد به سمت خانه می دود.
فریاد زد: آهای ملا! مگر حرفت یادت رفته؟ تو چرا از رحمت خداوند فرار می کنی؟ ملانصرالدین گفت: مرد حسابی، من دارم می دوم که کمتر نعمت خدا را زیر پایم لگد کنم.

فضولی ممنوع

شخص فضولی به ملانصرالدین گفت: همسایه ات عروسی دارد.
ملا گفت: به من چه!
آن شخص گفت: شاید برای شما شیرینی و شام بیاورند.
ملا گفت: به تو چه!

عمامه ملا

روزی ملانصرالدین داشت از چاه آب می کشید و به خرش می داد. یکدفعه پوزه خر به کله ملا خورد و عمامه اش افتاد توی آب. ملانصرالدین سریع افسار خر را باز کرد و انداخت توی چاه. رفیقی او را دید و گفت: ملا،
این چه کاری بود که کردی؟ ملا گفت: برای اینکه هر کسی رفت افسار الاغ را بیاورد عمامه من را نیز با خودش بالا بیاورد.