دعایت می کنم، روزی بفهمی/ گرچه دوری از خدا، اما خدایت با تو نزدیک است/
مرا به تو هیچ تملکی جز این نیست :
که همواره دلم برای مهربانیت تنگ می شود...
اگر چه بال گشودی و رفتی
ولی هنوز که هنوز است تظاهر می کنم که رفتنت را باور دارم
و
امان از دلی که هنوز چشم به در دوخته...
خدایـــــ ــــا
کــ ـــاش رفتن بــ ــابـ ــا یک شوخی کودکانه یا یک قایم باشک باشد که در اوج ناامیدی از یافتنش ،
او بیاید و بگوید : سُک سُک
حرف دل :
برای دلمان بخوانید:
اَمَّن یُّجیبُ المُضطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ
مرور میکنمــــــ خاطراتمان را...
امـــــــا مگر کپی برابر اصل میشود ...؟!؟
دلمــــــــ برایتــــــــ تنگـــ استـــــــ ....
هرچه آید به سرم،
باز بگویم بگذرد
وای از این عمر که با میگذرد،
می گذرد
پ.ن : امروز 26 اسفنده...سالروز رفتن به خانه پر مهرمون ... من و مصطفی عزیزم برنامه ها داشتیم برای چنین روزی ولی انگار...
برای روزهای خدا نمی شه برنامه های قطعی ریخت چون گاهی خدا برنامه هاشو پیش پیش ریخته!
نمی دونم شاید قسمت و تقدیر امسال ما چنین بوده..این روزها آن قدر شنیده ام "چرا به خدا نگو" که خود به خود دیگر به ذهنم نیز نمی آید که بگویم چرا !!!
خداست دیگر...
یک بار برای آمدن نوزادی التماسش می کنی و نمی دهد و گاه برای نرفتن آدم ها دعایش می کنی و دست رد به سینه ات می خورد...
باز هم خداست دیگر...
اختیار بنده هاش دست خودشه و تا به حال نه آمدن انسانی دست ما بوده و نه نرفتنشان!
ولی این روزها فهمیدم :
"خداوند" ، بندگان خـود را؛
با آنچه بدان " دل بستـه " انــد مـــی آزمـــاید ...
و تا دلگیر باشیم ، دلمان گیر است و رها نمی شویم...
تا همین آخرای ماه بهمن با خودم می گفتم ماشاالله چه سال خوبی رو گذروندیم
سال شروع نشده ما رفتیم خونه خودمون و سال جدید رو در خونه قشنگمون شروع کردیم ، بعد از گذشت یک ماه و اندی پسرخاله مصطفی داماد شد و هم چنین دختر عمه مصطفی(دوست صمیمی ام) عروس شد.
و بعد از آن تولد چند نوزاد خوشگل به خصوص علی کوچولو که چندین سال منتظر آمدنش بوده اند و حالا دنیا بهش خوش آمد گفته بود و باز عروسی چند فامیل و دور نزدیک...
در بیشتر محفل ها شادی بابا ، شادی آور بود... یه حاج عباس بود و شادی مجلس...
آن روز فکرش را نمی کردم در ماه آخر سال ، خدا بخواد خود شادیمون رو ببره...
ناشکری نمی کنم یا اصلا نمی خوام کفر بگم ولی شادیمون رفت...
و حالا لحظه ها آن قدر سخت می گذرد که انگار سال نمی خواهد تمام شود...
سال هم انگار از اول می دانسته ما عزادار زمانه می شویم که یک روز را عزای عمومی ما کرد و سال کبیسه شد...
روزی فکرش را نمی کردم به جای حرف دل...از سوز دل بنویسم...
پ.ن : مطالب ماه اسفند 90 پر از شور و عشقه...و ماه اسفند امسال...
خدایــــــــــــ ــــا دلم شکسته
در کتاب چهار فصل زندگی
صفحه ها پشت سر هم میروند
هریک از این صفحه ها یک لحظه اند
لحظه ها با شادی و غم میروند
آفتاب و ماه یک خط در میان
گاه پیدا گاه پنهان میشوند
شادی و غم نیز هریک لحظه ای
بر سر این سفره مهمان میشوند
گاه اوج خنده ما گریه است
گاه اوج گریه ما خنده است
گریه دل را آبیاری میکند
خنده یعنی این که دلها زنده است
زندگی ترکیب شادی با غم است
دوست میدارم من این پیوند را
گرچه میگویند شادی بهتر است
دوست دارم گریه با لبخند را
قیصر امین پور
این روزها آن قدر گریه پر خنده کرده ام که بغض هایم طعم تلخی گرفته...
آخه هیچکس نمی دونه ، نمی تونه بفهمه زندگی با خاطره های شاد چه جوریه...
اگه رفته ، بره به سلامت...جاش میدونیم که خوبه
ولی خدا... کاشکی یه نیگاه به دل ما بچه هاش می کردی...
دل هایی که در انتظار بهار ،پاییز شدند
لحظه سال تحویل امسال...موندیم کجا باشیم...
ولی مثل همیشه می دونم خونه بابا دعوتیم...
امسال باید بریم به بابا بگیم : خونه نو مبارک!!
دل تنگتیم بابا عباس...دل تنگتیم...
وقتی که قلب‌هایمان کوچک‌تر از غصه‌هایمان میشود،
وقتی نمیتوانیم اشک هایمان را پشت پلک‌هایمان مخفی کنیم
و بغض هایمان پشت سر هم میشکند ...
وقتی احساس میکنیم
بدبختیها بیشتر از سهم‌مان است
و رنج‌ها بیشتر از صبرمان ...
وقتی امیدها ته میکشد
و انتظارها به سر نمیرسد ...
وقتی طاقتمان تمام میشود
و تحمل مان هیچ ...
آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم
و مطمئنیم که تو
فقط تویی که کمکمان میکنی ...
آن وقت است که تو را صدا میکنیم
و تو را میخوانیم ...
آن وقت است که تو را آه میکشیم
تو را گریه میکنیم ...
و تو را نفس میکشیم ...
وقتی تو جواب میدهی،
دانه دانه اشکهایمان را پاک میکنی ...
و یکی یکی غصه‌ها را از دلمان برمیداری ...
گره تک‌تک بغض‌هایمان را باز میکنی
و دل شکسته‌مان را بند میزنی ...
سنگینی ها را برمیداری
و جایش سبکی میگذاری و راحتی ...
بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی
و بیشتر از حجم لب‌هایمان، لبخند ...
خواب‌هایمان را تعبیر میکنی،
و دعاهایمان را مستجاب ...
آرزوهایمان را برآورده می کنی ؛
قهرها را آشتی میدهی
و سخت‌ها را آسان
تلخ‌ها را شیرین میکنی
و دردها را درمان
ناامیدی ها، همه امید میشوند
و سیاهی‌ها سفید سفید
حرف دل :
خدایا
برف آسمانت بر سرم می بارد و در دلم آَشوبی عجیب است
دچار یک خلاء شده ام ...
خدایا
خیلی بهت نیاز دارم...
خدایا
یه ندا بده که همراهمی...
بگو که "مریم کوچکم تنها نیستی"
بگو باز به طبیعتم بنگر تا من را ببینی...در همان دانه برف...
چشم هایم بسته شده اند
دلم شکسته...کسی دل شکستگی دلم را حس نمی کند
غمم را کسی تسکین نیست و دلدارم خود نیاز به دلداری دارد
باز همان حس مریم 14 ساله را دارم...
خدایا تو از آن وقت رفیق تمام وقت مریم شدی و سنگ صبور حرف هایش
خدایا
نیاز به سجاده سبز دارم و یه آهنگ بسم الله الرحمن الرحیم
یک سکوت
یک نیاز
خدایا شکر می کنم تو را
از خود می رانمش شیطان وجود را...
خدایا
باز نگاهم کن...خیلی نیازت دارم
هو الباقی
پدر
رفتن تو چقدر دشوار است برای قلب کوچک من !
هفته پیش تو بودی و من سبکبالانه به این فکر می کردم که عید را چگونه در کنارتان باشیم
ولی امروز تو رفته ای و این دل کوچک من هم چون آسمان شهر گرفته و بارانیست...
دیگر آغوشت برایم خاطره می شود و جای بوسه آخرت بر گونه ام جاودانه
مصطفی داغدار روزگار شده و در دریای دل تنگی غرق !
مگر آرزوی دیدن آرزوهای ما را نداشتی ؟ پس چرا پروازت به سمت سفر ابدیت این قدر ناگهانی بود ؟!
می دانم که مرگ حق است و این دنیا پوستمان را چنان کلفت می کند که طاقت هر دردی را می دهد ولی
افسوس که برای هرگز ندیدنت زود بود
و
من هنوز در انتظار تو
در راهروی پر از اضطراب ندیدنت رمله می دوم...
بابا عباس خوبم
خیلی جایت خالیست و دلمان برای دیدارت تنگ
و خوب است بدانی هنوز رفتنت در باورم نمی گنجد و نگاهم به در دوخته است تا در را بگشایی و از سفر حجی که منتظر رفتنش بودی باز آیی...
برای دل کوچک مصطفی عزیزم و من دعا کنید...
گر چه بابا عباس پدرشوهرم بود ولی هم چون پدرم در این چند سال اندک کنارمان و همراهمان بوده...
میگن پدرشوهر ، عروس رو خیلی دوست داره...بابا عباس هم مصداق همین جمله، من و جاری عزیزم را خیلی دوست داشت و ما هم مثل دخترش ، خیلی خیلی دوستش داشتیم و داریم...
داغش خیلی سنگین است و ناگهانی رفتنش سخت تر
دیروز صبح که از خواب بیدار شدی،
نگاهت می‌کردم؛ و امیدوار بودم که با من حرف بزنی،
حتی برای چند کلمه، نظرم را بپرسی یا برای اتفاق خوبی که دیروز در زندگی ات افتاد، از من تشکر کنی.
اما متوجه شدم که خیلی مشغولی، مشغول انتخاب لباسی که می خواستی بپوشی.
وقتی داشتی این طرف و آن طرف می‌دویدی تا حاضر شوی فکر می کردم
چند دقیقه ای وقت داری که بایستی و به من بگویی: سلام؛
اما تو خیلی مشغول بودی.
یک بار مجبور شدی منتظر بشوی و برای مدت یک ربع کاری نداشتی جز آنکه روی یک صندلی بنشینی.
بعد دیدمت که از جا پریدی.
خیال کردم می خواهی با من صحبت کنی؛
اما به طرف تلفن دویدی و در عوض به دوستت تلفن کردی ...
تمام روز با صبوری منتظر بودم.
با آن همه کارهای مختلف گمان می کنم که اصلاً وقت نداشتی با من حرف بزنی.
متوجه شدم قبل از ناهار هی دور و برت را نگاه می کنی،
شاید چون خجالت می کشیدی که با من حرف بزنی، سرت را به سوی من خم نکردی.
تو به خانه رفتی و به نظر می رسید که هنوز خیلی کارها برای انجام دادن داری.
بعد از انجام دادن چند کار، تلویزیون را روشن کردی.
نمی دانم تلویزیون را دوست داری یا نه؟!
در آن چیزهای زیادی نشان می دهند و تو هر روز مدت زیادی از روزت را جلوی آن می گذرانی؛
در حالی که درباره هیچ چیز فکر نمی کنی و فقط از برنامه هایش لذت می بری ...
باز هم صبورانه انتظارت را کشیدم و تو در حالی که تلویزیون را نگاه می کردی، شام خوردی؛
و باز هم با من صحبت نکردی.
موقع خواب ...، فکر می کنم خیلی خسته بودی.
بعد از آن که به اعضای خانواده ات شب به خیر گفتی، به رختخواب رفتی و فوراً به خواب رفتی.
اشکالی ندارد ...
احتمالاً متوجه نشدی که من همیشه در کنارت و برای کمک به تو آماده ام.
من صبورم، بیش از آنچه که تو فکرش را می کنی.
حتی دلم می خواهد یادت بدهم که تو چطور با دیگران صبور باشی.
من آنقدر دوستت دارم که هر روز منتظرت هستم.
منتظر یک سر تکان دادن، دعا، فکر، یا گوشه ای از قلبت که متشکر باشد.
خیلی سخت است که در یک مکالمه یک طرفه داشته باشی.
خوب، من باز هم منتظرت هستم؛ سراسر پر از عشق تو ...
به امید آنکه شاید امروز کمی هم به من وقت بدهی.
اگر نه، عیبی ندارد، می فهمم و هنوز هم دوستت دارم.
روز خوبی داشته باشی ...
دوست همیشگی و دوستدارت : خدا
عزیزان حرف دل
اگر به قدر یک روز از دنیا فرصت داشته باشیم و به مرور گذشته ای که گذشته بپردازیم به نظرتان چقدر یاد خدا بوده ایم؟
غیر از روزهای گرفتاری ، تنهایی ، دل تنگی ...!
چند هفته پیش یک استاد که کلامش چون جواهر است سخنی گفت که مرتب از ذهنم عبور می کند!!
ایشان گفتند : نمازی که برای خدا می خوانید ، برای رفع تکلیف است یا از روی عشق ؟
در این مدت هر بار که نماز خواندم و هر وقت عبادت کردم ، هر وقت یاد خدا کردم ،
درونم می گفت که هنوز عاشق نیستی...هنوز مسیرت طولانیست
من منتظر یک روز عاشقی هستم...
عاشقی برای کسی که عشقش را همیشه نثارم کرده و خالق زیبایی هاست...
امروز برای نوشتن راهی از راه های خوشبختی به یک روزی برخورد کردیم که غربی ها به این روز ، روز عشق یا همون ولنتاین می گویند.
روز عشق ، روزی شده که به یاد معشوق یا دوست خود باشند و به رسم یادگاری هدیه ای کوچک به هم بدهند.
برای این که صدای ایران باستان در نیاید در ایران این سنت قبلتر از ولنتاین غربی ها بوده و البته بگم نه قصد توهین به این روزها را دارم و نه از نبودش حرف خواهم زد.
چون حرف هر چهارشنبه ما درباره راه های خوشبختیست بیان می کنم حرف دلم را !
روز عشق روز زیبا و مقدسیست البته برای کسی که فقط تعهد کرده فقط در همین روز یاد معشوق یا دوستش باشه
ولی
یک نفر که هر روز برایش روز عشق است و هر روز خود را به یاد عشقش می گذراند و قلبش به یاد او هر روز می تپد
این روز فقط یک روز مثل همه روزهاشه
و
مثل هر روزی که به او گذشته ، احترام عشقش را حفظ می کند ، به استقبال زیبایش می رود و هر روز با محبت خاصی سلام را به او هدیه می دهد.
دستانش را محکم می فشارد و مهر قلبیش را تقدیمش می دارد و تکیه گاهی می شود برای تمام لحظه های یارش
هر لحظه و هر ساعت دلواپس تمام دلواپسی های عشق خود ، از خدا برایش مدد می خواهد و او را به خدا می سپارد...
هدیه روز عشقشان یک مناجات و دعا و یا برای ما مسلمان ها می تواند یک آیه الکرسی بدرقه راه باشد.
آری راه خوشبختی از میان دشت محبت و کوچه مهربانی می گذرد.
برای خوشبخت بودن نیاز به عشق مداوم است و توجه همیشگی...
یک آرامش که هر لحظه همراهت باشد...
اگر همیشه روز عشق باشد آیا اختلافی می ماند ؟
آیا واژه ها یا جملاتی مثل این که " من بدبختم " ، " من بد شانسم " در زندگی و مسیر خوشبختی به کار برده می شود؟
اگر عاشق واقعی هستیم باید هر روزمان روز عشق باشد و در دلمان از شادی آروم و قرار نداشته باشیم و دل تنگ شدن کار هر ثانیه امان باشد و دوری از یار سنگین ترین مجازات روزمان !!
عشق واقعی نیاز به بیان و ابراز کردن ندارد ،
برای نشان دادن عشق فقط کافیست نگاهی به نگاهی و لبخندی بر لبی نشیند
و
این همان انتقال آرامشیست که یک انسان نیاز دارد...
ابراز عشق و محبت نیز فقط نباید بین دو دوست ، یک زوج باشد بلکه همه انسان ها نیاز به عشق و محبت دارند...
ما می توانیم نگاهی به پدر و مادر کنیم و لبخندی به آن ها هدیه دهیم و همیشه آن ها را شاد نگه داریم
می توانیم با خواهر یا برادرمان یک گردش برویم و با همدیگر شاد باشیم و برای هم از حرف های دل خود بگوییم و احساس اعتماد و اطمینان را به همدیگر هدیه دهیم
مهم تر آن که می توانیم با خدای خود آشتی کنیم و هم چون او هر ثانیه و هر صدم ثانیه به یادش سپری کنیم و با شکر نعمت های او دل خود را شاد کنیم و روحمان را لبریز از عشق کنیم...
آری روز عشق تمام روزای سال است و اگر عشقمان را بخواهیم نثار تنها الله کنیم باید هر ثانیه به یادش باشیم
و
آن وقت مطمئن باشیم عاشقترین و خوشبخت ترینیم چون حاضر نیستیم عشقمان از ما برنجد و هر کار ناپسند را ترک می کنیم و آن وقت است که پاک ترینیم...
بیایید کمی دل تنگ خدا شویم تا نتیجه اش را ببینیم
نتیجه ای که مورد رضایت همه ماست...
یک عشق ابدی ...
یک زندگی پر از آرامش با تمام کسانی که روی این کره خاکی دوستشان داریم...
یک خوشبختی تمام عیار
خوشبخت باشید الهی
با تمــ ـام مـداد رنگـــ ـی هـای دنـیا
بـه هـر زبـانی که بــ ـدانی یـا نـ ــدانی !
خـالی از هـرتشبیه و استعـاره و ایهـام …
تنهـا یکــ جملـه برایـت می نویــ ـسم :
دوستـت دارمــ
خاص تــ ـرین مخــ ـاطب خــ ــاص دنیـــ ـا !
تقدیم به مخاطب خاص همیشگی خودم ،
پایه های زندگیمون
و
مرد سوار بر اسب سفید قلبم 
