بسم الله الرحمن الرحیم

دلم می خواهد چند وقتی به حرف دل تنوع خاصی بدهم ولی هر چه فکر می کنم نمی دانم چه بنویسم یعنی نمی دانم درباره چه موضوعی بنویسم که جالب و خواندنی و هم چنین آموزنده باشد.

شاید چند وقتی از حرف دل های خودم بکاهم و گذری بزنم به دنیای غیر از دنیای درون خودم!

امروز هم برای شما درسی آموزنده دارم از درس هایی که لقمان حکیم به پسرش آموخته ؛ امیدوارم بهره کافی را ببرید.

امیدوارم شما نیز مرا در اهدافم یاری نمایید ؛ هر یک از شما دوستان اگر موضوع قابل بحث و جذابی را سراغ دارید برایم کامنت بگذارید.

با تشکر

کم حرفی

 لقمان حکیم رضى الله عنه به پسرش گفت:

امروز طعام مخور و روزه دار، و هر چه بر زبان راندى، بنویس. 

شبانگاه همه آنچه را که نوشتى، بر من بخوان؛
آنگاه روزه‏ات را بگشا و طعام خور.
شبانگاه، پسر هر چه نوشته بود، خواند.
دیروقت شد و طعام نتوانست خورد.
روز دوم نیز چنین شد و پسر هیچ طعام نخورد.
روز سوم باز هر چه گفته بود، نوشت و تا نوشته را بر خواند،
آفتاب روز چهارم طلوع کرد و او هیچ طعام نخورد.
روز چهارم، هیچ نگفت.
شب، پدر از او خواست که کاغذها بیاورد ونوشته‏ ها بخواند.
پسر گفت: امروز هیچ نگفته‏ ام تا برخوانم.
لقمان گفت: پس بیا و از این نان که بر سفره است بخور و بدان که روز قیامت،
آنان که کم گفته‏ اند، چنان حال خوشى دارند که اکنون تو دارى . 

سلام به دوستای عزیزم

امشب قدری می خواهم یادی کنم از شهدا و کسانی که در ماندگاری انقلاب نقشی داشتند.

امشب خانه مادربزرگ ، یکی از دایی های عزیزم قرار بود سفری به سنندج داشته باشند ، برای یادبود اتفاقات سال 59.

حرفی زد که دلم را بدجور لرزاند

به من گفت : 11 سال قبل از این که تو به دنیا بیایی ما در آن مناطق جنگیدیم!

از خودم دل گیر شدم از این که چقدر این آدم های بزرگ در اطرافم هستند و من پرس و جو نمی کنم که چه بلاهایی سر کشورم آمده!

یادمه یکی از جانبازها تعریف می کرد که در کردستان و سنندج زمانی که جنگ های نامنظم بود و آن درگیری ها ، برای تضعیف روحیه رزمنده ها ، آن لعین شده ها سر بچه ها را از تن جدا می کردند و می جوشاندند و برای ما می فرستادند.(ببخشید که این حرفا را می زنم ولی همه باید بدانیم)دایی خودم ترکشی در نزدیکی قلبش دارد و هم چنین تیری از دستش عبور کرده و استخوان را سوراخ کرده !لحظه هایی را که به چشم آن ها دیدند ما حتی نمی توانیم تصورش کنیم!

اگر امشب این ها را می نویسم چون هم دلم خیلی برای دایی شهیدم تنگ شده و این که دلم از خودم گرفته و این جا هم محلی است برای نوشتن حرف دلم!

و راستش را بخواهید یک ساعت اندیشه بچه های کانون امشب جایی بوده که دلم براش پر می کشه (‌گلزار شهدا) ؛ خیلی وقته نرفتم سر خاک دایی حسین ،از دستم می دونم دلگیره!!!

خیلی خیلی دلم می خواست امشب همراهی مصطفی را بکنم ولی مراعات جمع را کردم و این که شاید خلوت دلی نتوان کرد!

یه نامه از دایی ام هست که برای خانواده اش نوشته یکی از مدارک مدرسه اشو نبرده و تا آن مدرک نباشه نمی گذارن آن جا درسشو بخونه ؛ گاهی که یاد اون نامه می افتم، می بینم در آن شرایط سخت از تحصیل علم غافل نبودند چون عقیده داشتند در علم می شود خدا را دید و آن ها زرنگ بودند چون هم کار خدایی (جهاد) می کردند و هم درس می خواندند.

کاش بود...

ما باید اهل درد باشیم تا جاده شهادت به روی ما گشوده شود!

ما هنوز شهادتی بی درد می طلبیم
غافل که شهادت را جز به اهل درد نمی دهند.

آری...شهادت به نظر من فقط تیری خوردن و بدرود دنیا را گفتن نیست بلکه می توان در این دنیا بود و شهید باشد به شرط آن که خدا را با همه چیز و در همه چیز دیده باشیم!

امشب دلم می خواهد چشمانم را ببندم و شاهد و گواه تمام اعمال امروزم باشم...

امشب دلم می خواهد تصمیمی بزرگ بگیرم که دایی حسین ، شیخ حسن و هزارها شهیدی که جانشان را برای این مرز و بوم و مهم تر برای اسلام دادند به من افتخار کنند به عنوان یک زن مسلمان!

امشب دلم می خواهد ستاره ها را به زمین بکشانم تا فقط ازشان بپرسم وسعت آسمان ها چقدر است ، به همان اندازه این کار را دوست دارم که یک شهیدی را از عرش به زمین بیاورم و به او بگویم خدا به چه اندازه بزرگ است؟

گاهی بیایید دلمان برای خداوند تنگ شود!

دلتان پر از عطر گل یاس

دامنتان پر از گل های محمدی

و قلبتان پر از نور الهی

و راهتان هم چون شهدا سربلند

یا حق

به دنبال خدا نگرد

خدا در بیابان های خالی از انسان نیست
خدا در جاده های تنهای بی انتها نیست
به دنبالش نگرد

خدا در نگاه منتظر کسی است که به دنبال خبری از توست
خدا در قلبی است که برای تو می تپد
خدا در لبخندی است که با نگاه مهربان تو جانی دوباره می گیرد

خدا آنجاست
در جمع عزیزترینهایت
خدا در دستی است که به یاری می گیری
در قلبی است که شاد می کنی
در لبخندی است که به لب می نشانی
خدا در بتکده و مسجد نیست
گشتنت زمان را هدر می دهد
خدا در عطر خوش نان است
خدا در جشن و سروری است که به پا می کنی
خدا را در کوچه پس کوچه های درویشی و دور از انسان ها جست و جو مکن
خدا آنجا نیست

او جایی است که همه شادند
و جایی است که قلب شکسته ای نمانده
در نگاه پرافتخار مادری است به فرزندش
در نگاه عاشقانه زنی است به همسرش
باید از فرصت های کوتاه زندگی جاودانگی را جست

زندگی چالشی بزرگ است
مخاطره ای عظیم
فرصت یکه و یکتای زندگی را
نباید صرف چیزهای کم بها کرد
چیزهای اندک که مرگ آن ها را از ما می گیرد
زندگی را باید صرف اموری کرد که مرگ نمی تواند آن ها را از ما بگیرد
زندگی کاروان سرایی است که شب هنگام در آن اتراق می کنیم
و سپیده دمان از آن بیرون می رویم
فقط یک چیزهایی اهمیت دارند
چیزهایی که وقت کوچ ما، از خانه بدن، با ما همراه باشند
همچون معرفت بر الله و به خود آیی

دنیا چیزی نیست که آن را واگذاریم
و با بی پروایی از آن درگذریم
دنیا چیزی است که باید آن را برداریم و با خود همراه کنیم
سالکان حقیقی می دانند که همه آن زندگی باشکوه هدیه ای از طرف خداوند است
و بهره خود را از دنیا فراموش نمی کنند
کسانی که از دنیا روی برمی گردانند
نگاهی تیره و یأس آلود دارند
آن ها دشمن زندگی و شادمانی اند

خداوند زندگی را به ما نبخشیده است تا از آن روی برگردانیم
سرانجام خداوند از من و تو خواهد پرسید:

آیا "زندگی" را "زندگی کرده ای"؟!

دوستان عزیز من سعی دارم شعر یا مطلبی که از خودم نباشه بدون منبع نگذارم ولی این بار شاعر این شعر نو را نیافتم وگرنه کوتاهی در گذاشتن منبع نمی نمودم.

از همه شما دوستان متشکرم که حرف دل را قابل دانستید و نگاهی چند به مطالبش انداختید.

التماس دعا

یا حق

یا هو...

بعد از مدت ها می خوام یه داستان زیبا را برایتان بگذارم!

امیدوارم خوشتان بیاید!!

چه کشکی، چه پشمی

چوپانی گله را به صحرا برد به درخت گردوی تنومندی رسید.
از آن بالا رفت و به چیدن گردو مشغول شد که ناگهان گردباد سختی در گرفت،
خواست فرود آید، ترسید. باد شاخه ای را که چوپان روی آن بود به این طرف و آن طرف می برد.
دید نزدیک است که بیفتد و دست و پایش بشکند.
در حال مستاصل شد....
از دور بقعه امامزاده ای را دید و گفت:
ای امام زاده گله ام نذر تو، از درخت سالم پایین بیایم.
قدری باد ساکت شد و چوپان به شاخه قوی تری دست زد و جای پایی پیدا کرده و خود را محکم گرفت.
گفت:
ای امام زاده خدا راضی نمی شود که زن و بچه من بیچاره از تنگی و خواری بمیرند و تو همه گله را صاحب شوی...
نصف گله را به تو می دهم و نصفی هم برای خودم...
قدری پایین تر آمد.
وقتی که نزدیک تنه درخت رسید گفت:
ای امام زاده نصف گله را چطور نگهداری می کنی؟
آنهار ا خودم نگهداری می کنم در عوض کشک و پشم نصف گله را به تو می دهم.
وقتی کمی پایین تر آمد گفت:
بالاخره چوپان هم که بی مزد نمی شود کشکش مال تو، پشمش مال من به عنوان دستمزد.
وقتی باقی تنه را سُرخورد و پایش به زمین رسید نگاهی به گنبد امامزاده انداخت و گفت:
مرد حسابی چه کشکی چه پشمی؟
ما از هول خودمان یک غلطی کردیم
غلط زیادی که جریمه ندارد.

کتاب کوچه
احمد شاملو

به نام خدای یکتا

9 گل رز به نشانه

9 ماه عشق

9 ماه عشق به نشانه

9 ماه زندگی

9 ماه زندگی به نشانه

9 ماه خدایی در کنار هم بودن

امروز 14/2/90 ، نهمین ماه از زندگیمونو جشن میگیریم...

به یاد میاوریم تا یادمان باشد که روز اول برای چه همدیگر را خواستیم!

بدانیم که لحظه لحظه هایی که گذشت ، من و تویی دیگر وجود نداشت و ما بود که بازیگردان زندگی من و توی مجردی شده بود!

خوشحالم

راضی هستم از تک تک لحظه هایی که گذشتند!

خدا را شکر تا حدی که در توان داشتیم نگذاشتیم که ثانیه های زندگیمون بدون تلف شدن عشق بگذرد!

چشم نخوریم و از شر شیطان در پناه خدا باشیم دوست داریم سالیانی که در کنار هم هستیم همین گونه ادامه دهیم!

آخرای همین ماه یادآور روزی است که ما برای اولین بار همدیگر را دیدیم( جلسه خواستگاری)

خب پس

نهمین ماه از زندگی من و مصطفی مبارک و همچنین روزهای زیبای شما نیز بر شما مبارک!

همه روزها قشنگن!

راستی اگه به وبلاگ حرف دل ارادت دارین برای همه مریض ها دعا کنین!

مادرم ، کمردرد شدیدی گرفته آن هم در هفته ای که به نام خودش رقم زده اند ،‌هفته معلم!

خدا کند به حق خانم فاطمه الزهرا(س)، مادرم و تمامی مریضان شفا پیدا کنند.

التماس دعا

یا حق

اندرین ره می تراش و می خراش 

تا دم آخر دمی غافل مباش.

 مولوی

25 سال پیش ، هم چین روزی ساعت 7 صبح نوزادی چشم به جهان گشود.

پدر و مادرش نامش را مصطفی نهادند.

مصطفی با زحمات و کمک خانواده اش بزرگ شد و 25 سال بعد با دختری نیکو ازدواج نمود.

و امروز من آن یار و همراهی که باید یاری همسرم را کنم در این جا تولدش را به او تبریک می گویم.

ان شاالله ما بتوانیم با یاری هم زندگی خوبی را در سایه الهی داشته باشیم.

امیدوارم بتوانیم از پس این مسئولیت بزرگ و سنگین بربیاییم و هم چون خانواده هایمان سربلند باشیم.

مصطفــــــــــــــــی جــــــــــــان تولدت مبارک

به نام خداوندی که از خاک آفرید انسان را

به نام خداوندی که خلق کرد مرا تا در این دنیا سیر کنم و در کنارش تفکر

وقتی اردیبهشت می رسه انگاری دلم یه جورایی می لرزه ؛ دلم می خواد هفته اول همه منو رها کنن تا یه خورده فکر کنم که در یک سالی که گذشت چه کارهایی انجام دادم ، دل چه کسایی را به دست آوردم و دل کیا را شکوندم...

اردیبهشت برای من عید واقعیه شاید چون وجودم در این دنیا در این ماه بوده!

اردیبهشت برای من قشنگتر از این هام شد ،‌یعنی اردیبهشت امسال من و سال هایی که بیاد قشنگتر از سال هاییه که گذشتن!

شاید به واقع باید بگم آرزویی که وقت فوت کردن شمع های 19 سالگیم کردم  بهش رسیدم چون واقعا از ته دل بود...

قشنگ ترین کادوی تولدمو پیش پیش از خدا گرفتم و دلم نمی خواد چشمامو روی اون ببندم!

در کاشان ، اردیبهشت که می رسه ، عطر گل های محمدی سرتاسر وجود شهرو می گیره

در اردیبهشت 20 سالگیم ،اولین گل محمدیم غنچه اش باز شد و چه بوی خوشی رو در زندگیم پراکنده ساخته !

آن قدر دوستش دارم که وقت دیدنش دلم می خواد هزار هزار صلوات برای سلامتیش بفرستم!

زیباترین خاطره ام از خواستگاریمون شاید یکیش همینه :

جلسات آخر بود،‌یادمه تلفنی داشتیم حرف می زدیم

خیلی دلم می خواست بدونم تولدش کی هست و از کنجکاوی داشتم می ترکیدم

رو را کنار گذاشتمو آخر پرسیدم و در جواب بهم گفت : 5 اردیبهشت

وای منو می گی از خنده داشتم قش می کردم ، فکر کنم اولین باری بود که راحت باهاش حرف زدم ،‌دیگه کار تموم شده بوداااا!!

بهش گفتم ، می دونید تولد من کیه ؟( آخه بیچاره مونده بود من چرا این قدر خنده ام گرفته)...گفت : نه

گفتم : 4 اردیبهشته

وهیچ وقت ازش نپرسیدم واکنشش توی اون لحظه چی بود...شاید براش عادی عادی بود!

ولی من احساس کردم که زندگیم قشنگتر شد...با این روز تولد و یک سال کبیسه ، مصطفی قشنگ 5 سال از من بزرگتره !

پس تولدهامون مبارک...

مصطفی جان تولدت زیباترین روز زندگیم هست و خواهد بود چون در این روز خدا تو رو به این دنیا آورد که 25 سال بعدش برای هم بشیم!

گل محمدی من ، تو بهترین کادوی تولد امسالمی ؛ هر چی کادوی مادی بگیرم برام ارزش اینو نداره که خدا تو رو بهم داده!

ان شاالله که تو هم چنین حسی داشته باشی!

راستی تولد هدی کوچولومم( آبجی) 6 اردیبهشته ... اصلا بهشت زندگیم اردیبهشته ...

این اتفاقا کم برامون پیش میاد که 3 اردیبهشت تولد خودمو که 4 اردیبهشته و تولد عزیزترین کس زندگیم که 5 اردیبهشته و تولد آبجی هدی که 6 اردیبهشته رو به خدا تبریک بگم...

البته ان شاالله بنده های خوبی باشیم تا واقعا خدا به خودش تبریک بگه بابت این بنده هاش و شرمنده اش نشیم.

خدایا در این شب قشنگ ازت می خوام که همه ما را از چشم بد محافظت کنی و شر شیطان را از زندگی ما دور بداری و تمام مردم جهان احساس شادمانی و  سربلندی کنند و تمامی دیکتاتورها که زندگی را بر مردم تنگ آورده اند از روی زمین نابود شوند و قشنگترین اتفاق برای همه امون که ظهور آقا و مولا حضرت مهدی (عج) است به وقوع بپیوندد!

نوش جونتون...برامون دعا کنید

یا علی