کوچک بوديم و دلهاي بزرگي داشتيم"اکنون اگر بزرگيم بيشتر دلتنگيم.....کاش همان کودکي بوديم که حرف هايش را از نگاهش ميخوانند نه حالا که فرياد هم بزنيم کسي نمي شنود.پس سکوت بهتر است از هزاران فرياد تو خالي......کاش کودک مي مانديم وتنها نگراني مان قهر کردن با عروسک ها بود.کاش جدايي وفاصله به اندازه ي گريه هاي کودکي مان کوتاه بود.کاش ترس از تنهايي به اندازه حبس شدن در اتاقي تاريک به خاطر يک شيطنت بچه گانه بود.کاش هميشه کودک مي مانديم..................

قبول دارم
وقتي رنجي مي بريم و مهرباني ديگران رو مي بينيم و حس مي کنيم اونوقت مهربون بودن رو ازشون ياد مي گيريم:)
زيبا نوشتي:)